vijf zusters in hun witte jassen staan voor de deur van het gebouw de nagels bruin van nicotine hun huid gerimpeld, droog en grauw hun zorg gaat uit naar wat bejaarden die hijgend in hun stoelen hangen zwartbelongd hun dagen vullen met naar een spoedig eind verlangen dat zusters die met zuurstof sjouwen om nog wat leven in zo’n lijf te blazen zelf hun longen zwart staan maken dat blijft me keer op keer verbazen
___
Vers uit mijn brein
© Hugo Vos
Mijn woordenbrein wil alle kanten op. Iedere donderdag in 2022 laat ik hem zijn gang maar gaan. En ik kijk verwonderd toe wat hij nu weer produceert. Kijk gerust mee.