Toen hij de deur van zijn appartement opende en naar binnen stapte, struikelde hij over de doos met lege drankflessen. Hij trachtte steun te vinden aan de muur, maar zijn linkerhand stuitte op een halve strijkplank die zich zwierig in een halve boog met hem mee in het genoegen van de zwaartekracht wierp. Zo belandde hij plat op zijn gezicht naast een stapel post die hij bij eerdere binnenkomsten gehaast en ongeopend opzij geworpen had. Brieven, reclamefolders, uitnodigingen voor spectaculaire openingen van nietszeggende winkels staarden hem verwijtend aan. Zijn eigen blik gleed over de vloer de kamer in. Negen en half paar schoenen, dertien sokken en wat ondergoed op het kleed onder zijn te volle eettafel leken met elkaar te grinniken om zijn verrassende binnenkomst. Vanuit zijn lage positie keken de stoelen waar stapels boeken op lagen die hij toch niet zou gaan lezen, kasten die uitpuilden van zooi die hij al lang niet meer waarnam en een bank waar precies nog één plekje vrij was om te kunnen zitten op hem neer.
Daar, liggend op de koude laminaatvloer knapte er iets in Gerard.
Dit moest anders.
Hij krabbelde overeind en zittend op zijn knieën pakte hij zijn telefoon en googelde op: Opruimcoach.
De lijst was lang. De beloften hoog, de prijzen schrikbarend. Het kon ‘m niet schelen. Er moest opgeruimd. Bij de A van Allegonda (“Allegonda maakt ruimte voor u”) drukte hij op ‘bel nu’ en sprak in het antwoordapparaat zijn boodschap in:
“Help me!”
(Morgen meer)
(Morgen meer)
___________
2023 ©Hugo Vos
Om zijn proza-pen te scherpen schrijft én publiceert Hugo Vos iedere avond in 2023 een klein stukje van een kort verhaal.
Op zondagavond begint hij, om vervolgens pas de volgende avond verder te schrijven. Een hele week lang. Op zaterdagavond moet het verhaal tot een einde komen. Geen idee waar hij uitkomt. Geen idee of het lukt. Een jaar lang. Iedere week opnieuw.
(Heb je een leuke titel, een foto of een thema als input voor een nieuw verhaal? Voel je vrij om je suggesties te droppen. Wie weet pakt hij het op.)