Wiebelend op de hangbrug boven het ravijn tussen hoop en vrees zat hij op zijn bank een beetje beduusd op zijn telefoon te staren. Na een tijdje stak hij de telefoon in zijn broekzak en keek om zich heen. Een bende was het. En wat moest hij doen? Vuilniszakken halen? Dozen? Kratten? Donderdag zou ze komen. Of nee… vrijdag. of… woensdag… bizar… hij was het nu al kwijt. Allegonda had geen instructies gegeven. Ze had een datum geprikt, maar hij was wat verward over welke dag het nou uiteindelijk geworden was. Toch donderdag? Nee, daar was ze van teruggekomen. De blauwe plek op zijn jukbeen zeurde. Naast hem op de bank lag een stapel kleren. Hij had die drie weken geleden uit de wasmachine gehaald en daar neergekieperd om op te vouwen. Hij bedacht zich dat er nog een natte was in de machine zat. Beddengoed. Een week geleden erin gedaan. Hij zuchtte, pakte een onderbroek van de stapel naast hem. Er zat een klein gaatje in het kruis. Hij vouwde hem op en legde ‘m op schoot. Vond een sok op de stapel en wroette deze door om het bijpassende exemplaar te vinden. Happy socks. Wie had dat ooit verzonnen. Hij was alles behalve happy. Tijdens het zoeken vond hij drie andere passende setjes en rolde deze op tot drie bolletjes. De sok die hij eerst gevonden had, had geen match in de stapel. Hij pakte een t-shirt en maakte er een kreukelig rechthoekig opgevouwen geheel van. Voor hij het in de gaten had hij de hele stapel kleren gevouwen en opgerold op schoot liggen. Daar bovenop lag die ene single ‘happy’ sok. Zelf was hij ook al jaren single. Hij was die sok in zijn eigen bestaan. Ergens moest er een bijpassend exemplaar rondlopen, maar hij had geen idee waar. Hoe kon het toch dat dat soort dingen gebeurden? Zijn telefoon trilde in zijn broekzak. Hij ging op zijn linkerbil zitten strekte zijn rechterbeen om de telefoon uit zijn broekzak te kunnen vissen. De stapel kleren viel van zijn schoot op de grond. Hij nam het gesprek aan. “Hallo?” “Ja met Allegonda” klonk het aan de andere kant van de lijn, “Zeg Mira…ehm ja nou ben ik even in de war… (Geritsel van paperassen) Gerard, dát was het! Zeg Gerard, ik ben vergeten je adres te vragen!”
(Morgen meer)
___________
2023 ©Hugo Vos
Om zijn proza-pen te scherpen schrijft én publiceert Hugo Vos iedere avond in 2023 een klein stukje van een kort verhaal.
Op zondagavond begint hij, om vervolgens pas de volgende avond verder te schrijven. Een hele week lang. Op zaterdagavond moet het verhaal tot een einde komen. Geen idee waar hij uitkomt. Geen idee of het lukt. Een jaar lang. Iedere week opnieuw.
(Heb je een leuke titel, een foto of een thema als input voor een nieuw verhaal? Voel je vrij om je suggesties te droppen. Wie weet pakt hij het op.)