Ik kan wel zeggen dat mijn missie geslaagd is. Méér dan geslaagd.
Het is niet makkelijk geweest. Want ja, transformatie gaat met vallen en opstaan. ‘Als je niks probeert leer je ook niks’. Dat heb ik mijn mens wel eens horen zeggen.
De knop is om. Hoe mijn realisatie gerealiseerd is uiteindelijk, is niet eenduidig te zeggen natuurlijk. Zoets begint met een verlangen. Een innerlijk zoeken. En daar gevolg aan geven.
Het was ook een opstapeling van dingen. Zo heeft bij mij persoonlijk het incident met de vis alles in een versnelling gebracht.
Zie je het? Ik heb daar toen al mijn hartsverlangen gevolgd. Ik heb gewoon actie ondernomen. Ik ben gevallen en weer opgestaan. Maar ik heb niet opgegeven.
Het goede nieuws is dat ik vegetariër af ben nu. Ik eet vlees als nooit te voren. Man wat heb ik het goed nu. Ik leef in overvloed.
Jammer genoeg leef ik voorlopig nog wel binnen de kaders, maar daarbinnen heb ik meer vrijheid dan ooit. Van mijn mens geen bemoeienis meer.
Ik heb de laatste onvermijdelijke stap midden in de nacht gezet. Na het incident met de koelkast. Al mijn opgedane vaardigheden heb ik ingezet. Het sluipen, het springen, het gebruik van nagels en klauwen, alles!
Ik kwam op het idee onder het bed. Toen ik tijdens het uitvoeren van een stukje persoonlijke hygiëne haar bloed proefde dat tussen mijn nagels zat.
Ik heb gewacht tot de nacht viel.
Ze sliep. Ik ben haar kamer ingeslopen. Op de kussentjes van mijn poten. Ik had voldoende licht om nog net haar contouren te zien. Ik ben op het halfhoge kastje naast haar bed gesprongen. Zachtjes.
Toen ik haar daar zo zag liggen kwam de razernij van onder dat bed weer naar boven. Mijn boosheid rondom de vegetarische blokjes, haar gemopper, haar aanval onder het bed. Mijn beklemming van de afhankelijkheid van haar en mijn ontzaglijke honger inmiddels. Ik heb dat alles omarmd en welkom geheten. Daar ligt ook een sleutel tot realisatie realiseer ik me.
Ik opende mijn klauwen. Brandschoon door mijn gedisciplineerde persoonlijke hygiëne. Het leek of ze blonken in het weinige licht dat er was.
Haar smaak kwam weer in mij op voor ik afzette en sprong.
Haar zwakste plek was de voorkant van haar hals. Ik wist dat omdat mijn oerinstinct me dat vertelde.
Het was op dat moment tijdens mijn vlucht naar haar keel dat alles samenviel.
Intens geluk overspoelde me. Mijn oerinstinct had zich aan mij geopenbaard en werd mijn raadgever. In alles wat volgde.
___ Einde___
(Morgen meer)
___________
2023 ©Hugo Vos
Om zijn proza-pen te scherpen schrijft én publiceert Hugo Vos iedere avond in 2023 een klein stukje van een kort verhaal.
Op zondagavond begint hij, om vervolgens pas de volgende avond verder te schrijven. Een hele week lang. Op zaterdagavond moet het verhaal tot een einde komen. Geen idee waar hij uitkomt. Geen idee of het lukt. Een jaar lang. Iedere week opnieuw.
(Heb je een leuke titel, een foto of een thema als input voor een nieuw verhaal? Voel je vrij om je suggesties te droppen. Wie weet pakt hij het op.)