Ze werden wakker door een enorm geblaf. Kiki ging ongelooflijk tekeer beneden in de huiskamer. Ze had nog nooit zo hard geblaft als vandaag.
Toen Mariëtte beneden kwam trof ze Kiki luid blaffend tegen het raam aan springend. Tweederde van het blafgeluid kwam echter niet uit Kiki, maar vanuit een reusachtige rottweiler die luidkeels tekeer stond te gaan tegen Kiki. Aan de rottweiler zat een strakgespannen ketting waaraan getrokken werd door een man met wilde haardos en een dikke hoornen bril. Het keurige gazon van Johan en Mariëtte was deels omgewoeld en er was een dik gat in gegraven. Mariëtte schreeuwde naar Johan dat hij onmiddellijk naar beneden moest komen. Kiki gooide van de weeromstuit de sanseveria met pot en al van het raamkozijn die in stukken op de grond viel, daarbij de vloerschakelaar rakend, waardoor de staande schemerlamp voluit aanging, wat de rottweiler nog wilder maakte omdat deze nu een nog beter zicht had op wat er zich binnenshuis afspeelde. Hij won het in trekkracht ook nog steeds van de haardosman buiten, die verwoed aan de ketting stond te trekken en luid leek te roepen naar die hond aan de ketting.
Johan kwam in zijn pyjama de huiskamer in gelopen waardoor de hond buiten nog meer aangemoedigd werd om voluit te gaan in trekken en blaffen. Mariëtte rende naar het raam en haalde Kiki uit het raamkozijn die in haar armen aangaf daar niet van gediend te zijn, haar tanden luid keffend blootlegde en worstelend uit de greep van Mariëtte probeerde te ontkomen, waarbij haar nagels door de dunne stof van de nachtpon dikke krassen maakten op de linkerborst van Mariëtte, die luid vloekte en de keuken in rende. Onderweg slaakte ze een luide gil omdat Kiki, haar in de bovenarm had gebeten. Johan keek hen verbijsterd na want dit geluid had hij nog nooit uit de altijd zo keurige mond van Mariëtte horen komen en hij had Kiki nog nooit zien bijten. En zeker Mariëtte niet.
De keukendeur werd achter hen dicht geslagen en het gekef van Kiki én van Mariëtte klonk nu gedempter. Het stemgeluid van Mariëtte overheerste echter nog steeds omdat ze probeerde Kiki het zwijgen op te leggen. Er klonk gerinkel in de keuken en gevloek, gevolgd door gekras tegen de keukendeur. Kiki was klaarblijkelijk aan de greep van Mariëtte ontsnapt. Hij hoorde hoe Mariëtte Kiki sommeerde te komen, waar Kiki geen gehoor aan leek te geven.
Buiten werd het geblaf iets minder, maar niet minder intens. De hond leek naar achteren te worden getrokken, alle vier zijn poten strak schuin naar voren. Er stond schuim op de mondhoeken van de hond en zijn kop en poten zaten onder de tuinaarde en stukjes gras.
Zijn ogen waren vurig en keken Johan kwaadaardig aan. Johans blik volgde de ketting en net voordat de haardosman achter de schutting verdween troffen hun blikken elkaar ook.
“Godallejezus!” riep Johan uit…, “het kan toch niet waar zijn…?!”
(Dit is een bemoeiverhaal. Je kunt je met het verloop van dit verhaal bemoeien. Ik ben al een aantal aangedragen zaken aan het inbrengen. Dank voor de input. Welke vragen heb je nu? Waar wil je graag antwoord op? Zet het in een commentaar hieronder en wie weet neem ik het mee in het vervolg)
(Morgen meer)
___________
2023 ©Hugo Vos
Om zijn proza-pen te scherpen schrijft én publiceert Hugo Vos iedere avond in 2023 een klein stukje van een kort verhaal.
Op zondagavond begint hij, om vervolgens pas de volgende avond verder te schrijven. Een hele week lang. Op zaterdagavond moet het verhaal tot een einde komen. Geen idee waar hij uitkomt. Geen idee of het lukt. Een jaar lang. Iedere week opnieuw.
(Heb je een leuke titel, een foto of een thema als input voor een nieuw verhaal? Voel je vrij om je suggesties te droppen. Wie weet pakt hij het op.)