Goed. Opnieuw.
Die twintig jaar te oude wandelende asbak is het niet geworden.
We zijn vier dagen verder. Een nieuwe match. Een ander restaurant. Een tafel voor twee.
Ben benieuwd.
Dat matchen valt nog niet mee trouwens. Ik weet niet wat mannen bezielt, maar in Lycra kom je echt niet op je mooist uit. En zet die fietshelm af op je profielfoto. Ik wil zien hoeveel haar er op je kop zit.
Ik raak trouwens helemaal niet enthousiast als jij aan de waterkant een of andere lelijk nat glibberig beest met een hangsnor aan me laat zien. Of dat je met een biertje in je hand met je vrienden elkaar ‘oh wat zijn we grappig’ hazenoortjes geeft in de kroeg, spreekt óók niet in je voordeel.
Verhuld in je lederen motorpak met je volledige integraalhelm op je kop maakt me écht niet nieuwsgierig naar je.
En wat bezielt je in godsnaam om een foto te plaatsen waar je ex op staat die je vervolgens met zwarte stift onherkenbaar maakt?
En dan al die foto’s in de auto, camera op navelhoogte zodat alle onderkinnen zichtbaar worden.
Och… wat heb ik veel naar links moeten swipen.
Maar goed, deze zag er wel aardig uit. Leuke foto waar ie echt energie in had zitten. Een goeie kop en zelfs een foto ten voeten uit, waarin hij ontspannen tegen een lantaarnpaal leunde. Deze had in zijn profiel gezegd: What you see is what you get. Ik houd van wandelen, een filmpje pakken, ben reislustig en ben liefdevol.
En we hadden een match waarop hij direct initiatief nam tot contact.
So far so good.
“Hallo?”
“Oh… hallo!”
“Ik ben Tom. Leuk je te ontmoeten”
“Dag Tom.. leuk om jou te ontmoeten. Ik ben Margreet”
“Ik ga je geen hand geven Margreet!”
“Oh?”
“Ik weet namelijk niet wat je gegeten hebt de laatste twintig minuten.”
“Ehm… Oké….”
“Stel dat je pinda’s hebt gegeten… ”
“Ik geloof niet dat ik pinda’s heb gegeten of zo.”
“Ik moet het zeker weten, anders kan ik je geen hand geven.”
“Want?”
“Ik denk dat ik een pinda-allergie heb. Als ik in aanraking kom met pinda’s gaat het misschien wel mis.”
“Oh jee… in de zin van…?”
“Daar kan men aan doodgaan.”
“Oké… Koffie?”
“Nee dank je, ik verdraag geen cafeïne geloof ik.”
“Thee dan?”
“Nee… théïne…”
“Nou… glaasje water dan maar?”
(Morgen meer)
___________
2023 ©Hugo Vos
Om zijn proza-pen te scherpen schrijft én publiceert Hugo Vos iedere avond in 2023 een klein stukje van een kort verhaal.
Op zondagavond begint hij, om vervolgens pas de volgende avond verder te schrijven. Een hele week lang. Op zaterdagavond moet het verhaal tot een einde komen. Geen idee waar hij uitkomt. Geen idee of het lukt. Een jaar lang. Iedere week opnieuw.
(Heb je een leuke titel, een foto of een thema als input voor een nieuw verhaal? Voel je vrij om je suggesties te droppen. Wie weet pakt hij het op.)