Ik vraag me oprecht af waarom ik het doe, dat daten. Zou er een bioloog in mij schuilen die het specimen ‘man’ een boeiende diersoort vindt? Want eerlijk is eerlijk… ik kijk met oprechte verbazing naar hoe die exemplaren met wie ik afspreek zich gedragen.
Ik zou er een dagboek over vol kunnen schrijven.
En het onderzoek gaat ook vandaag voort. Ik ben het veld weer in om te zien wat de dag me vandaag gaat brengen. Object van onderzoek: Lennard. Muzikant. Dat op zich vind ik al interessant.
Hij beschreef zichzelf als ‘Extravert en een romanticus die met beide benen op de grond staat’. Dat ‘romanticus’ kan me gestolen worden maar dat ‘met beide benen op de grond’ spreekt me dan weer aan. Ben benieuwd hoe de combinatie is.
‘Een avonturier met een open hart’, schreef hij ook. Geen idee wat ik me er bij voor moet stellen. Maar het triggerde iets in me.
Ik vond hem aantrekkelijk op de foto’s. Hij had er over nagedacht. Twee foto’s en-profil, twee foto’s van opzij, links en rechts, waarbij hij geïnteresseerd in de camera keek. En een foto ten voeten uit. Die laatste weliswaar liggend op het gras, maar toch gaf het me een goede indruk van een ontspannen gast met iets, nou ja, iets avontuurlijks dan toch.
Hij zit er al zie ik. Of niet? Oh toch wel… ik was wat in de war omdat hij aan een tafeltje zit met twee dames. Zullen wel fans zijn van hem dan, hihi.
“Hallo.”
“Hé, hallo!”
“Lennard?”
“Jazeker. Leuk je te ontmoeten Margreet. Fijn dat we elkaar live zien.”
“Ja, eh… Margreet dus. Wederzijds. Stoor ik?”
“Nee! Nee zeker niet. We zaten al op je te wachten.”
“Eh… ‘We’?”
“Ja, oh sorry. Dit is Simone”
“Dag Simone”
“Hoi”
“En dit is Frederieke”
“Hoi”
“Hoi Margreet, leuk je te zien!”
“Ga zitten, ga zitten. Wat wil je drinken?”
“Nou… een kopje kruidenthee graag. Zijn Frederieke en Simone je dochters?”
“Wat? Nee, haha. Zo oud ben ik nou ook weer niet haha.”
“Oké. Nou ja ik dacht dat ik met jou… eh samen. Nou ja… komt wel.”
“Ja, we overvallen je ermee, dat snap ik. Maar Frederieke en Simone zijn mijn geliefden. We hebben een polyamoreuze relatie.”
“Pardon?”
“Ja, ik houd dus van meerdere vrouwen tegelijkertijd en zij van meerdere mannen. Daar zijn we heel vrij in en daar zijn we heel open en transparant in.”
“Oh… nou dat overvalt me inderdaad wel een beetje. Wat zeg ik? Behoorlijk! Ik geloof niet dat ik… of dat we… of… nou ja, ik weet even niet wat te zeggen nu.”
“Nee, snap ik. Excuses dat ik het niet eerder heb verteld. Maar ik vond je zo leuk op de app en ik wilde je niet van te voren afschrikken. Frederieke en Simone vinden je ook leuk. Toch, meiden?”
“Ik denk dat ik maar weer ga.”
“Ah nee, wacht nog heel even. Drink gewoon even een kopje thee met ons. Dan vertellen we je er alles over. Je mag ons alles vragen en dan kun je altijd nog besli… Margreet?”
(Morgen meer)
___________
2023 ©Hugo Vos
Om zijn proza-pen te scherpen schrijft én publiceert Hugo Vos iedere avond in 2023 een klein stukje van een kort verhaal.
Op zondagavond begint hij, om vervolgens pas de volgende avond verder te schrijven. Een hele week lang. Op zaterdagavond moet het verhaal tot een einde komen. Geen idee waar hij uitkomt. Geen idee of het lukt. Een jaar lang. Iedere week opnieuw.
(Heb je een leuke titel, een foto of een thema als input voor een nieuw verhaal? Voel je vrij om je suggesties te droppen. Wie weet pakt hij het op.)