bankje

 wie kent hem niet
 de zetel van het onvermogen
 het bankje van de wanhoop
 en verdriet
 
 de lucht drukt zwaar
 op je gemoed, ’t is duister
 en lelijkheid slechts wat je ziet
 je kijkt er liever ook niet naar
 
 de gewelven waar je onder zit
 je vervloekt hun zware wolkpartijen
 wat doen die dingen daar
 hun kleur valt weg in jouw zwart-wit
 
 tot je je ogen open doet
 en bereid bent om te kijken
 welke schoonheid het bezit
 en zo de rijkdom van je zijn ontmoet
 
 waar zon en regen samenwonen
 wanneer je beiden toe kunt laten
 dan is zo’n bankje best wel goed
 een plek om tot jezelf te komen