we zouden met z’n tweeën eten dus dekte ik voor drie een extra glas, een bord, bestek je vroeg je af voor wie en laatst op dat familiefeestje toen dekte ik voor tien we waren met z’n negenen en er was ruzie bovendien ja, steeds als ik de tafel dek maak ik een extra plaatsje klaar en als je vraagt waarom dat is glimlach ik enkel maar nu zit je hier en kijkt me aan je zegt ik moet het weten waarom dat extra plekje toch waarvan niet wordt gegeten dat plekje zeg ik, lieve schat hou ik speciaal gereserveerd waardoor de liefde aan kan schuiven zodat ze graag bij ons verkeert want als je haar gezelschap wilt moet ze zich welkom weten je hebt haar niet gezien misschien maar ze is altijd komen eten
___
Vers uit mijn brein
© Hugo Vos
Mijn woordenbrein wil alle kanten op. Iedere donderdag in 2022 laat ik hem zijn gang maar gaan. En ik kijk verwonderd toe wat hij nu weer produceert. Kijk gerust mee.