Ze droegen de schrijver naar de lobby achter de balie langs en door de gordijnen naar het kamertje erachter. Daar stond een bruine versleten kunstlederen bank tegen de muur en aan de andere kant stond een televisie op een laag kastje niksigheid uit te braken. Op een zware eiken salontafel daartussenin stond een halfvol glas port, een asbak, een leeg pak Spritsen en een paar roddelbladen.
Ze legden de schrijver op de bank neer.
“Ja, dit is natuurlijk einde verhaal.” zei Jan Vermeer.
“Voor even,” zei Maria Stuivenberg, “we lappen hem op en dan komt er heus wel weer iets uit zijn pen.
“Hoe dan? Moet je zien! Eén gapend gat! En dat hele creatieve brein van hem was ‘all over the place’!. Hoe zie je dat voor je? Er weer terug in stoppen? Je had hem ook niet zo moeten uitputten! Je hebt hem teveel spanning gegeven.”
De schrijver keek met grote angstige ogen in het rond.
“Moet jij eens even heel goed luisteren Vermeer,” sprak Maria Stuivenberg, “Die man die had ook zelf zijn grenzen kunnen aangeven en dat heeft hij nooit gedaan.” ze voelde aan de randen van het gapende gat. De schrijver deinsde terug.
“Dat kón hij niet, omdat hij, als zou stoppen uit zijn kamer gezet zou worden,” zei Jan Vermeer. En daardoor ging hij zichzelf overschrijven.”
“Alsof jij je handen in onschuld kunt wassen,” bitste Maria Stuivenberg terug, “Nooit was het goed genoeg. Altijd deugde er wel iets en moest er ‘kwaliteit’ geleverd worden! Alsof dat hem niet uitputte?”
“Als jij me niet had weggestuurd Maria Stuivenberg, dan had hij nooit zoveel hoeven schrijven en was er in plaats van kwantiteit kwaliteit voor in de plaats gekomen.”
“Alsof jij je hebt laten wegsturen!”, snauwde Maria Stuivenberg hem toe, “Dacht jij dat ik niet doorhad hoe jij hem hebt geïndoctrineerd met je criteria? Ik heb die arme drommel de kans gegeven om zoveel mogelijk te schrijven als hij wilde. Ik heb hem juist vrijheid gegeven om zonder jou te kunnen aanklooien!”
“Aanklooien? Je hebt hem laten aanklooien? Dank je de koekoek Maria Stuivenberg!. Je hebt hem iedere avond iets laten posten op de socials. Dat moest ie van jou. En die druk werd hem te groot!”
“Omdat jij er steeds iets van vond Vermeer!”
De schrijver op de bank kuchte.
“Wat?!” schreeuwden zowel Jan Vermeer en Maria Stuivenberg tegelijkertijd naar de schrijver.
“Help me…” piepte de schrijver, “Ik snap mijn eigen verhaal niet meer…”
___________
2023 ©Hugo Vos
(Dit is een bemoeiverhaal.
Je kunt je met het verloop van dit verhaal bemoeien. Welke vragen heb je bij dit verhaal? Waar wil je graag antwoord op? Wat hoop je dat er gaat gebeuren?
Zet het in een commentaar hieronder en wie weet neem ik het mee in het vervolg)
Om zijn proza-pen te scherpen schrijft én publiceert Hugo Vos iedere avond in 2023 een klein stukje van een kort verhaal.
Op zondagavond begint hij, om vervolgens pas de volgende avond verder te schrijven. Een hele week lang. Op zaterdagavond moet het verhaal tot een einde komen. Geen idee waar hij uitkomt. Geen idee of het lukt. Een jaar lang. Iedere week opnieuw.