Zijn slaapkamer was nu zó opgeruimd en netjes dat hij er voor gekozen had om op de bank te slapen. Hij wilde Allegonda niet opschepen met een beslapen bed. Het was behelpen, maar hij herinnerde zich dat hij in één van de vuilniszakken een oud plaid had gestopt. Die had hij er weer uitgevist had om ergens onder te kunnen liggen.
Het was een muffig ding. Te vies om aan te pakken eigenlijk. Hij had hem om twee uur ’s nachts nog in de machine gestopt voor een snelwas en daarna had de droger er nog een half uur werk aan om ‘m zo droog te krijgen dat hij eronder kon liggen.
Tijdens het wachten had hij de bank grondig gestofzuigd en met water en zeep de vlekken er uit geboend die er al heel lang in zaten. Wat een smeerkees was hij al die tijd geweest!
In de gauwigheid had hij ook de vloeren nog even gedweild en met een vochtig doekje had hij alle randjes boven de deuren en zijn twee schilderijtjes afgenomen. Hij had de deuren ontdaan van de vingervlekken en zelfs de deurposten glommen nu als nooit te voren. Zijn televisie was weer zwart in plaats van grijzig. Zijn woning was schoner dan ooit. Dat beviel hem wel en hij vroeg zich af hoe hij het in ’s hemelsnaam al die jaren had volgehouden in die bende. Toen de droger klaar was met zijn plaid was hij gaan slapen. Het plaid was gekrompen en hij moest op zijn zij in een kronkel liggen om te zorgen dat zijn voeten er niet uitstaken.
Toen hij om negen uur wakker werd deed zijn nek pijn en had hij het best koud. Buiten regende het.
Hij rekte zich uit. Hij wilde wel gaan douchen en ontbijten, maar dat zou betekenen dat zijn badkamer nat en, erger nog, vies zou worden van alle huidschilfers die zijn lichaam los zou laten. Hij rilde bij het idee.
Ontbijt sloeg hij over want de keuken moest spic en span blijven voor Allegonda. In de badkamer waste hij voorzichtig zijn gezicht en oksels met een washandje, dat hij daarna gebruikte om de wastafel weer af te nemen. Waarna hij het nog eens overdeed met een droog handdoekje, omdat hij niet wilde dat de bacteriën van zijn gezicht en broeierige okselpitten nu op de wastafel zaten. Met twee vingers en een van walging vertrokken gezicht gooide hij zijn vieze washand en handdoek in de wasmachine. Hij trok schone kleren aan en zijn oude kleren gingen ook direct de machine in.
Hij nam een schoon handdoekje mee zijn huis in zodat hij de deurklinken steeds schoon kon maken als hij die had aangeraakt.
Hij zette twee kopjes klaar op een zijn kleine dienblaadje op het aanrecht. Poetste nog een kalkvlekje weg op de glazen kan van zijn koffieapparaat. Hij stofzuigde de bank nogmaals en poetste daarna de stofzuiger.
Nu was het een kwestie van wachten. Straks om tien uur zou de deurbel gaan en zou hij haar ontmoeten.
(Morgen meer)
___________
2023 ©Hugo Vos
Om zijn proza-pen te scherpen schrijft én publiceert Hugo Vos iedere avond in 2023 een klein stukje van een kort verhaal.
Op zondagavond begint hij, om vervolgens pas de volgende avond verder te schrijven. Een hele week lang. Op zaterdagavond moet het verhaal tot een einde komen. Geen idee waar hij uitkomt. Geen idee of het lukt. Een jaar lang. Iedere week opnieuw.
(Heb je een leuke titel, een foto of een thema als input voor een nieuw verhaal? Voel je vrij om je suggesties te droppen. Wie weet pakt hij het op.)