Lief, lief dagboek,
Het spijt me dat ik even niet in je geschreven heb. Maar ik heb het ook zo druk gehad! Allereerst was er natuurlijk de ruzie met mijn ouders nadat de familie Lodeizen was vertrokken. Maar mamma was onverbiddelijk. Het was ‘voor mijn eigen bestwil’ bleef ze maar herhalen, en “Hoe denk je dat het voor haar en pappa was dat ik zo burgerlijk geworden was na Lodewijk?”. Enfin, ik ben zo boos geworden dat ze me uiteindelijk naar mijn kamer gestuurd heeft. Oh dagboek, ik heb wel twee uur in mijn kussen liggen huilen. En dat op mijn leeftijd.
Nou en toen kwam er natuurlijk de verhuizing naar het landgoed van de Lodeizens. Heel eerlijk, lief dagboek, ik vond het fijn dat ik weg moest uit mijn ouderlijk huis. Ik had na de scheiding ook nooit terug moeten gaan. Maar ja ik had niks, dus ik moest wel.
In de auto heb ik geen moment achteromgekeken.
Ik woon nu in hun villa: ‘La tanière des loups’ en heb een eigen appartement dat van alle gemakken is voorzien. Fiona is mijn persoonlijk assistente en staat 24/7 voor me klaar. Je houdt het niet voor mogelijk, maar het is zo. Er is een zwembad waar ik gebruik van mag maken en een fitness. Het landgoed is immens en omheind. Er ligt een vijver met een eiland met daarop het theehuis en de hertenweide met 7 hindes en een mannetje met een enorm gewei.
Ik ben er in veel opzichten op vooruit gegaan, maar er is ook mijn ‘heropvoeding’.
Iedere morgen klokslag tien uur word ik geacht te verschijnen in de huisbibliotheek alwaar ik in zowel theorie als praktijk word ‘terug gemanoeuvreerd in de geldende etiquette’. De lessen worden gegeven door mevrouw Lodeizen zelf. Ze is onverbiddelijk in alles. Ik leer auto weer uit te spreken als óto. Koelkast weer als ijskast. Fruit worden weer vruchten. Mijn hele vocabulaire wordt herschikt.
Ik moet weer dineren met mijn armen tegen mijn lichaam, waarbij ik ‘mijn voedsel bij mijn mond breng’ in plaats van mijn mond bij mijn voedsel. Ik leer het juiste bestek weer op de vereiste manier te hanteren. Leer weer champagne drinken, rode wijn te walsen en te savoureren.
Ach natuurlijk wist ik dit soort zaken allemaal al, dus de lessen zijn niet moeilijk. Ik geef me er maar aan over.
Ik krijg één dezer dagen een nieuwe garderobe, al mijn maten zijn tot in detail opgenomen. Het zal mij benieuwen.
En dan Frederick… hij is bij alle lessen aanwezig met zijn pretoogjes. Geeft me complimentjes als ik iets goed doe, is vriendelijk en geïnteresseerd. Hij blijft discreet op afstand tot nu toe. Maar ik vertrouw hem voor geen meter, dagboek. Want er komt een moment dat ik me van mijn ‘taak’ zal moeten gaan kwijten. Hij zal een keer aan zijn gerief moeten komen.
Ik voel aan alles dat dat moment aanstaande is.
(Morgen meer)
___________
2023 ©Hugo Vos
Om zijn proza-pen te scherpen schrijft én publiceert Hugo Vos iedere avond in 2023 een klein stukje van een kort verhaal.
Op zondagavond begint hij, om vervolgens pas de volgende avond verder te schrijven. Een hele week lang. Op zaterdagavond moet het verhaal tot een einde komen. Geen idee waar hij uitkomt. Geen idee of het lukt. Een jaar lang. Iedere week opnieuw.
(Heb je een leuke titel, een foto of een thema als input voor een nieuw verhaal? Voel je vrij om je suggesties te droppen. Wie weet pakt hij het op.)