ik heb een erfenis ontvangen van het kleine kind dat vol verlangen diep binnen mij zijn bedding vindt en onbevangen leven wil dat zo afhankelijk is van anderen die al al dan niet zijn noden zien of niet altijd ontvankelijk zijn voor alle kreten die hij stoot en stiet toen is de doodsangst in hem opgekomen die hem beroofde van zijn dromen omdat hij geloofde dat hij niet zou overleven die angst is aan mij doorgegeven door ’t kleine kind dat niet meer is en nu in mijn volwassen leven zit ik tot mijn ergernis met het gemis van het vertrouwen dat mensen om het even van me houden ook al gaat er soms iets mis of als er even geen verbinding is ik leg mijn leven in hun handen, mijn geluk en mijn bestaan omdat ik net als toen geloof dat ik anders niet zal voortbestaan zo berooft het kind van ooit mij van het onbevangen leven waarvan hij wilde dat anderen het hem toen hadden gegeven
___
Vers uit mijn brein
© Hugo Vos
Mijn woordenbrein wil alle kanten op. Iedere donderdag in 2022 laat ik hem zijn gang maar gaan. En ik kijk verwonderd toe wat hij nu weer produceert. Kijk gerust mee.