Op zich was het een vriendelijke buurt waar Johan en Mariëtte woonden. Het was er rustig, kindvriendelijk en er was voldoende groen. Zelf waren ze, vonden ze zelf, ook vriendelijk. Altijd open voor een praatje met deze of gene en als er eens een handje nodig was bij een klusje kon er op hen gerekend worden.
Het voortuintje van hun twee onder één kap lag er steevast keurig bij. Wekelijks werd er onkruid gewied en dagelijks werden de eventueel op het trottoir gevallen blaadjes van de Japanse sierkers bij elkaar geveegd en opgeruimd.
Het poepzakje hing duidelijk zichtbaar aan de riem van de hond en als Kiki haar poepje ergens had gedaan ruimden ze dat demonstratief op. Zo waren ze ook een voorbeeld voor anderen die het níet zo nauw namen met opruimen.
Ze hadden maar één auto. Een nette hybride middenklasser die ze keurig voor hun eigen huis parkeerden.
Geluidsoverlast maakten ze niet. Mariëtte speelde weliswaar piano, maar ze hadden voor haar een elektrische piano aangeschaft, opdat niemand last zou hebben van haar etudes. Op zo’n piano kun je immers het volume regelen.
Nee aan Johan en Mariëtte zou het niet liggen.
Ze hadden altijd goed contact gehad met de buren. Niet dat ze bij elkaar de vloer plat liepen, maar ze stonden wel wederzijds voor elkaar klaar. Ze zorgden voor elkaars plantjes en tuintje tijdens de vakanties en zo één a twee keer per jaar kwamen ze bij elkaar op de koffie om verhalen over die vakanties uit te wisselen.
Het was dan ook wel even slikken toen de buren aangaven dat ze zouden gaan verhuizen. Hij had een baan elders en zo zouden ze dichter bij de kinderen komen te wonen.
Natuurlijk wensten Johan en Mariëtte hen alle goeds en met de verhuizing had Johan het bed nog helpen demonteren en Mariëtte had nog even helpen schoonmaken, zodat de nieuwe bewoners in een keurig huis zouden arriveren.
Toen het afscheid genomen was en Mariëtte en Johan de verhuiswagen nazwaaiden zei Mariëtte tegen Johan: “Ik weet het niet… ik vind het toch wel erg spannend. Je weet wat je verliest met je buren maar je weet nooit wat je er voor terugkrijgt.”
Johan knikte. En hij zuchtte.
___________
2023 ©Hugo Vos
(Dit is een bemoeiverhaal.
Je kunt je met het verloop van dit verhaal bemoeien. Welke vragen heb je bij dit verhaal? Waar wil je graag antwoord op? Wat hoop je dat er gaat gebeuren?
Zet het in een commentaar hieronder en wie weet neem ik het mee in het vervolg)
Om zijn proza-pen te scherpen schrijft én publiceert Hugo Vos iedere avond in 2023 een klein stukje van een kort verhaal.
Op zondagavond begint hij, om vervolgens pas de volgende avond verder te schrijven. Een hele week lang. Op zaterdagavond moet het verhaal tot een einde komen. Geen idee waar hij uitkomt. Geen idee of het lukt. Een jaar lang. Iedere week opnieuw.