Zodra mijn tuindeur openslaat
dan slaat de schutting aan
Begint direct met mij te praten
“Hallo Hugo” -we tutoyeren-
En dan laat ze de stilte spreken
Want ook haar stilte geeft ze stem
Zo laat ze luid en duidelijk weten
dat ze iets van mij verwacht
Ik moet haar antwoord geven
“Hallo”, zeg ik, en wil de tuin in
Maar de schutting nu voorbijgaan
dat zou lafhartig zijn
Hoe oud ze is, dat weet ik niet
Zij passeert mij ruim in jaren
In stemgeluid kun je soms leeftijd horen.
Ze staat wat scheef en
her en der verzakt ze wat
In haar kieren groeit klimop
“Je moet geen eten buiten laten”
Ze raadt het mij met klem
“Want eten dat trekt ratten aan”
“Die wonen in de gracht hier hè”
en daarmee doelt ze op de sloot
die grenst aan onze tuinen
Dieren ja, dáár houdt ze van
Maar ratten doen haar gruwen
“Die komen uit de Vecht waar onze gracht in mondt”
De sloot is nog geen meter breed
Het water is kraakhelder
maar nog geen halve vadem diep
“Hierachter woont nu een bankier
Ja niet het koetshuis hoor, dat is verhuurd”
Ze kent het goed van binnen.
Ze kwam er wel. Nog voor de tijd
dat de bankier het ging bewonen
Toen woonde daar een barones
“Ja, die kreeg zij ook wel op de thee
een heel erg vriendelijke dame
Die mocht dat niet maar deed dat toch”
Mijn schutting komt van hoge kringen
dat wordt mij langzaam helder
Een licht respect bekruipt me nu
Dan komt haar thuishulp binnenlopen
Maar het kan ook haar dochter zijn
want dat vertelt ze niet
Ze laat mij los. Ik kan weer vrij bewegen
maar luister mee met hun gesprek
Echt losgelaten heeft ze me niet
Ze spreekt nu over inlegkruisjes
In welke winkel die voordelig zijn
en hoe laat ze die gaan kopen?
Mijn schutting mag van grachten spreken
en met de adel zijn bevriend
het leven zelf ziet de verschillen niet
11-08-2017
Tja.. hoort dit onder proza of onder poëzie? Ik koos maar voor Proza vanwege het toch ietwat verhalende karakter. Ik schreef ze tijdens mijn tijdelijk wonen in Maarssen. Omdat het me zo intrigeerde. Het werd een ‘quatrologie’. Vier verhaaltjes in één setting.