Mijn schutting blijkt te roken
Op zich moet ze dat zelf weten
maar het verklaart zoveel
Waarom ze altijd buiten is bijvoorbeeld
met het zonnescherm omlaag
die ze gebruikt tegen de regen
Of het nu plenst of zachtjes miezert
of de zon schijnt hoog en droog
steeds als ik mijn tuin in wil, dan is mijn schutting daar
Ze houdt me steevast tegen
en praat tegen me aan
alsof ik alles van haar weten wil
Het is een lieve schutting hoor
daar ligt het echt niet aan.
Maar ze heeft steeds zoveel woorden nodig
Ik probeer er wel eens langs te sluipen
Eén keer is dat goed gelukt
maar terug heeft ze me toch gevangen
Misschien moet ik scharnieren smeren
zodat mijn tuindeur zachter opengaat
en moet ik steeds op kousenvoeten lopen
Ik kan natuurlijk ook een tunnel graven
Of doen alsof ik niets meer hoor
Ik kan een tamme rat loslaten?
Hoe ver is men met teleporting?
Kan ik al naar mijn tuin gebeamd?
Kan ik elders nóg een tuindeur maken?
Zal ik ’s nachts mijn tuin benutten?
Ik neem toch aan dat ze dan slaapt
maar ja… ik houd zo van de zon
Dat eenzaamheid een ding is
dat wil ik best beamen
maar… dat kan ze toch alléén oplossen?
Als buurman en als mens wil ik niet onaardig zijn
en echt ik wil haar alle aandacht geven
wat ik ook regelmatig doe
Toch wou ik soms dat zij twee hondjes was
dan kon ze samen spelen
en hoeft ze mij de hele dag niet onnoemlijk te vervelen*
14-08-2017
Tja.. hoort dit onder proza of onder poëzie? Ik koos maar voor Proza vanwege het toch ietwat verhalende karakter. Ik schreef ze tijdens mijn tijdelijk wonen in Maarssen. Omdat het me zo intrigeerde. Het werd een ‘quatrologie’. Vier verhaaltjes in één setting.
*Vrij naar de tekst van Friedrich Torberg (Ook wel toegeschreven aan Godfried Bomans)