de wereld past niet in mijn hoofd ‘t is simpelweg niet meer te dragen het knikkebolt en knakt opzij de wereld wordt me veel te groot mij waren antwoorden beloofd wat ik kreeg waren slechts vragen stop daar de oorlogen nog bij en ziehier: een mens in nood ik heb er lang wél in geloofd maar het ging van binnen knagen ik werd niet speels meer en niet vrij en gaf me zelden nog echt bloot ik voel me van mijn vreugd beroofd en af en toe, ’t gebeurt bij vlagen komt de gedachte zelfs voorbij goeie god, was ik maar dood
___
Vers uit mijn brein
© Hugo Vos
Mijn woordenbrein wil alle kanten op. Iedere donderdag in 2022 laat ik hem zijn gang maar gaan. En ik kijk verwonderd toe wat hij nu weer produceert. Kijk gerust mee.