door Hugo Vos | dec 8, 2020
na het vasthoudenwat onvoorstelbaarzacht kon zijnen liefdevolkwam onvermijdelijkhet loslaten het vallenin de diepte het eenzaam zijn het ondraaglijkeverlangenom eventjesheel eventjesweer samenéén geheel te kunnen zijn
door Hugo Vos | nov 29, 2020
ik zette kinderen op aarde ik bracht ze groot en liet ze los gaf ze als wapens mee wat normen en wat waarden voor in het grotemensenbos waar kansen wonen en gevaren ik heb ze voorgeleefd hoe je de monsters temt door je niet blind op hen te staren hoe je oog houdt...
door Hugo Vos | nov 27, 2020
mijn hart hoe zwaar een pond misschien maar minder dan een kilo terwijl toen wij elkander kusten het zweefde hoog tussen ons in en nu nu ik je rug aanschouw terwijl je mij verlaat is dat hart van mij niet meer te...
door Hugo Vos | nov 17, 2020
hij liet de wereld van zijn schouders rollen de last werd hem nu toch te zwaar nou kon hij wel wat hebben maar ’t was altijd stilstaan zelden hollen het begon hem door zijn hoofd te tollen altijd stond hij voor de ander klaar zijn eigen sores maakte hij onwaar door ze...
door Hugo Vos | sep 28, 2020
ik had mijn waarheid in beton gegoten want ik werd bang als hij meanderde soms ging hij alle kanten op en vond ik er geen houvast aan ik heb er eventjes maar van genoten omdat de wereld wél veranderde en met zo’n waarheid in mijn kop kwam ik al snel alleen te staan...
