wie is toch die vrouw die met haar naakte lichaam haar armen spreidt en huid op huid mij koestert haar geborgen liefde geeft aan mijn bange hart dat vluchten wil zodra ze haar armen sluit die me zachtjes op het voorhoofd kust en zegt het is oké leg je hoofd maar op mijn borsten en laat het rusten geef me je angst en je verlangen en als het je benauwt geef ik je ruimte omdat ik weet waar het haar oorsprong vind mocht het tij zich keren geef mij dit al dan ook op dagen dat ik hunker en net zo zoekend ben als jij
___
Vers uit mijn brein
© Hugo Vos
Mijn woordenbrein wil alle kanten op. Iedere donderdag in 2022 laat ik hem zijn gang maar gaan. En ik kijk verwonderd toe wat hij nu weer produceert. Kijk gerust mee.